Hoe ervaart een verloskundige haar eigen zwangerschap?

In juli 2012 werd ik zelf voor het eerst zwanger. Op dat moment zat ik nog volop in mijn studie verloskunde. Ik zat aan het einde van mijn tweede studiejaar en had al veel kennis en kunde opgedaan tijdens mijn studie en de stages die ik gelopen had. Ondanks de kennis en kunde die ik bij me droeg, waren er momenten van onzekerheid. Als verloskundige in opleiding had ik geen behoefte aan de ‘droge stof’, dat wist ik allemaal wel. Blogs lezen vond ik veel interessanter en ik merkte dat ik er ook nog wat van opstak. Tijdens die zwangerschap liep ik vaker met het idee om zelf ook te gaan bloggen. “Ach, doe niet zo gek Chantal. Waar ga je beginnen?”, dacht ik dan weer. Uiteindelijk parkeerde ik dat idee weer en las ik gewoon verder.

Inmiddels 7 jaar later en twee kindjes rijker, moest ik maar eens iets gaan doen met dat idee om te bloggen.

Chantal Mars, verloskundige bij Verloskundigenpraktijk Stadshagen in Zwolle

“Hallo allemaal, mag ik me even voorstellen? Ik ben Chantal Mars, afkomstig uit Zwolle en een hele bezige bij (verloskundige, werkzaam in mijn eigen praktijk “Verloskundigenpraktijk Stadshagen” in de stad Zwolle en daarnaast werkzaam in het ziekenhuis “St. Jansdal” in Harderwijk; Ik ben moeder van twee dochters en heb naast mijn werk en gezin een kookclub met een aantal hechte vriendinnen). Zoals misschien al bleek, heb ik ook een ontzettende voorliefde voor het moederschap, kinderen en alles wat daarbij komt kijken. Naast mijn moederschap is mijn werk het liefste wat ik doe en ik zie het als een voorrecht dat ik het mooie beroep van verloskundige mag uitoefenen.”

Terug naar waar het begon… Ik raakte zwanger in juli 2012. Vanaf het moment dat wij bekend maakten in blijde verwachting te zijn, was de meest voorkomende reactie: “Wat leuk, van harte gefeliciteerd! Voor jou is het toch al allemaal bekend, hè?” Ontzettend lief bedoeld natuurlijk, maar ik ben verloskundige (op dat moment nog verloskundige in opleiding) en mijn kennis komt uit de boeken. Natuurlijk weet ik veel over zwangerschap, kwaaltjes, de bevalling en alles wat erbij komt kijken, maar ik ben nog lang geen moeder en heb het ook nog nooit van zo dichtbij mogen meemaken. Ook ik weet niet precies hoe het is om leven te voelen in mijn buik, hoe het is om écht ongerust te zijn, om te wachten op de volgende echo. Ik heb altijd gedacht dat het voor zwangere vrouwen lang duurt in het begin van de zwangerschap om te wachten op de volgende controle en ik heb me altijd kunnen voorstellen dat je je zorgen maakt. Nu ik zelf moeder ben en van dichtbij de zwangerschap, bevalling en kraamtijd heb mogen meemaken, weet ik pas wat het echt betekent.

Hyperemesis

Mijn eigen zwangerschap ging niet vanzelf. Helaas heb ik meerdere keren in een rollercoaster gezeten of het wel goed ging met mijzelf en de baby. Zo werd ik bij 10 weken zwangerschap opgenomen in het ziekenhuis i.v.m. hyperemesis. Hyperemesis is overmatige zwangerschapsmisselijkheid, continue braken en uitdrogingsverschijnselen. Ik had van de huisarts al medicijnen gekregen, alleen ondanks de medicijnen bleef ik misselijk en spugen. Uiteindelijk voelde ik me zo ziek dat ik contact opgenomen heb met de verloskundige. Eerst wilde ik zelf niet bellen, want ik dacht: “Ach, zal wel niks zijn. Ik moet me niet zo aanstellen, want ja, iedereen heeft wel eens last van misselijkheidsklachten tijdens de zwangerschap.” In de literatuur wordt omschreven dat ongeveer 70-85% van de vrouwen hiermee te maken krijgt tijdens de zwangerschap. Buiten de klachten van misselijkheid had ik ook enorm last van hoofdpijn en hoefde ik niet meer zo vaak te plassen. Mijn urine was erg geconcentreerd en ondanks dat ik het zelf niet zag, was ik aan het uitdrogen. De verloskundige heeft mij ingestuurd naar het ziekenhuis. Ik heb drie dagen in het ziekenhuis gelegen met een 3 liter infuus, om mijn vocht weer op peil te brengen, daarnaast mocht ik starten met 2 verschillende medicijnen voor de misselijkheid (primperan en emasefene). Ondanks dat, bleef ik de gehele zwangerschap misselijk, maar werd het gelukkig wel beter door de medicatie en kon ik over het algemeen de dag doorkomen. Op warme dagen kreeg ik weer meer klachten en namen de klachten van de zwangerschapsmisselijkheid ook weer toe. Wat goed werkte tegen de misselijkheid was een licht ontbijt, naast mijn bed had ik crackers of beschuit staan zodat bij opstaan ik gelijk wat kon eten. Ook in de nacht probeerde ik iets te eten zodat mijn maag niet leeg was. Mijn klachten werden versterkt door de zwangerschapsvitamine, deze ben ik op een gegeven moment in de middag gaan innemen, om te voorkomen dat ik ze innam op een moment dat mijn maag nog niet gevuld was. Ook dit werkte erg goed.

SEO, 20 weken echo

Tot 28 weken verliep de zwangerschap ongestoord. Bij 20 weken hebben we de 20 weken echo laten maken; hierop waren geen bijzonderheden te zien en we kregen op ons verzoek het geslacht te horen: “Een dochter”. Mijn vriend en ik waren super enthousiast en mijn voorgevoel van een meisje, dat ik de hele zwangerschap al had, klopte. In het begin van de zwangerschap droomde ik vaak over een dochter, maar naast de leuke dromen, had ik ook regelmatig de verschrikkelijkste nachtmerries die levensecht leken en schrok ik dus regelmatig in de nacht zwetend wakker. Nu ik wist dat ik een dochter kreeg, kon het shoppen beginnen. Al die leuke dingetjes en schattige babyspulletjes, echt teveel gewoon. Keuzes maken vond ik erg lastig, want alles is zo leuk. Misschien herkenbaar, maar qua kleding koop je altijd teveel. Na de geboorte van mijn dochter had ik kleertjes die ze niet eens aangehad had. Ook bizar hoeveel keus er is in babykamers, kinderwagens, babybadjes! Soms dacht ik dat het handig was om gewoon het assortiment wat te beperken, want dan hoefde je niet steeds te twijfelen of je wel het goede gekocht had.

Groeivertraging

Rond 28 weken had ik weer een controle bij de verloskundige, we keken hier enorm naar uit. Eenmaal bij de controle kregen we niet echt goed nieuws. Mijn buik groeide niet goed en ik moest voor een extra controle naar het ziekenhuis. Ook daar leek op de echo een groeivertraging zichtbaar. De baby groeide niet goed meer voor de termijn van mijn zwangerschap. Ik moest elke 10 dagen voor controle komen, enorm veel stress gaf dit, want ik wist natuurlijk wat het kon betekenen als de baby inderdaad niet goed groeide.

Elke controle was enorm spannend. Aan het eind van mijn zwangerschap ben ik verhuisd naar Zwolle en ging ik over naar een ander ziekenhuis. Eenmaal daar zei de betreffende gynaecoloog dat de baby helemaal niet zo klein was. Hij wilde me 10 dagen later nog een keer terug zien om het opnieuw te beoordelen en weer werd de baby groter geschat dan in het ziekenhuis in Groningen.

Uiteraard een enorme opluchting, ook al had ik ergens ook wel mijn twijfels. “Hoe kan het dat de baby eerst te klein leek en nu ik van ziekenhuis veranderd ben ineens wel goed lijkt te groeien?” Veel vragen waar ik ook gelijk geen antwoord op had. Het enige wat ik me kon bedenken, wat natuurlijk heel goed kon, was dat er een meetfout gemaakt was.

Echoscopie

Echoscopie is een mooi middel om de groei van de zwangerschap waar te nemen, echter is de echo niet 100% betrouwbaar. Het kan dus zo zijn dat de echo aangeeft dat de baby een gewicht heeft van 2400 gram en dat dit in werkelijkheid 200 gram meer of minder kan zijn. Dit was ook het geval bij mij.

Zoals ik al eerder aangaf, heb ik inmiddels twee kindjes en ook bij mijn tweede zwangerschap was de groei rond 28 weken een issue. Ook hier leek mijn tweede dochter eerst te klein, waarna dit weer bijgesteld werd en ze later in de zwangerschap wel weer goed bleek te groeien. Nu achteraf denk ik dat dit gewoon het groeipatroon is van mijn kinderen.

Terugkomend op waar ik was gebleven, want anders weid ik teveel uit, de gynaecoloog in Zwolle gaf aan dat de baby dus wel goed groeide. Ik mocht dan ook weer terug naar een 1e lijns verloskundige. Echter zag ik dit zelf niet zo goed meer zitten bij bijna 37 weken zwangerschap. Ik was in de tussentijd verhuisd en woonde nu in Zwolle en mijn oude verloskundigen, waar ik een band mee opgebouwd had, werkten in omgeving Groningen. Het was voor hen te ver om mij helemaal in Zwolle te begeleiden.

In overleg met de gynaecoloog mocht ik in de 2e lijn onder controle blijven, eerder, i.v.m. de groeiachterstand, liep ik in de 3e lijn. Voor mij achteraf maar goed, want bij 38 weken zwangerschap ontwikkelde ik een hypertensie, oftewel een hoge bloeddruk.

Hypertensie

Helaas opnieuw in een rollercoaster, we mochten opnieuw de hele molen in. Bloedprikken, want ik had ook wel wat klachten die konden passen bij een zwangerschapsvergiftiging: ik hield vocht vast, was natuurlijk de hele zwangerschap al misselijk en moest daarbij af en toe braken en een nieuwe klacht die ik al een tijdje had,

maar niet eerder benoemd had, was pijn in mijn bovenbuik. Niet zozeer het strakke bandgevoel wat ze overal omschrijven als klacht die kan passen bij zwangerschapsvergiftiging, maar een zeurend gevoel, net alsof ik een schaafwond aan de binnenkant van mijn buik had. Zelf weet ik dit aan de ligging van mijn dochter, want het was precies de kant waar ze altijd met haar dikke billen lag. Daarom zag ik hier in eerste instantie, ondanks mijn kennis, geen gevaar in. Gelukkig was het lab ongestoord en bleek ik alleen een zwangerschapsgerelateerde hoge bloeddruk te hebben.

De gynaecoloog wilde de bloeddruk een paar dagen later weer controleren, ook toen was hij nog steeds te hoog. Uiteindelijk hebben ze besloten om mij na het weekend in te leiden bij 39 weken en 4 dagen.

Blog word vervolgd in een nieuwe blog:

Hoe ervaart een verloskundige haar eigen bevalling?